ആരാധനാ രത്നങ്ങള്‍

നേരിയ തണുപ്പുണ്ടായിരുന്നു, പെരിന്തല്‍മണ്ണയിലെ തിരുമാന്ധാംകുന്നില്‍ നിന്നും സ്വന്തം നാടായ മലപ്പുറത്തുള്ള അരീക്കോട് എന്ന സ്ഥലത്തേയ്ക്ക് തിരികെ പോകുമ്പോള്‍. ഇന്നേതോ നല്ല ദിവസമാണെന്നും അതുകൊണ്ട് അമ്പലങ്ങളില്‍ പോയി തൊഴണമെന്നും അമ്മയുടെ നിര്‍ബന്ധമായിരുന്നു.അവിടെ നരസിംഹമൂര്‍ത്തീ ക്ഷേത്രത്തില്‍ സപ്താഹ വായന ഉണ്ടെന്ന്‌.

മഞ്ചേരിയില്‍ നിന്നും ഏകദേശം അരമണിക്കൂറോളം യാത്ര ചെയ്ത് അരീക്കോടെത്തി. അവിടെനിന്നും ഒരു ഓട്ടോ പിടിച്ച് അമ്പലത്തിലെത്തുമ്പോള്‍ എട്ടുമണി കഴിഞ്ഞിരുന്നു. സപ്താഹ വായന തുടങ്ങിക്കഴിഞ്ഞു. നല്ല തിരക്കുണ്ട്. സൌകര്യപ്രദമായൊരിടത്തില്‍ ഞങ്ങളും സ്ഥാനം പിടിച്ചു.എന്തോ, മണ്മറഞ്ഞുപോയ കാലങ്ങളെക്കുറിച്ചുള്ള പഠനം എനിക്കെന്നുമൊരു ഹരമായിരുന്നു. വായന തുടങ്ങി ഏറെ കഴിഞ്ഞപ്പോഴാണ് ഞാനേറേ ഇഷ്ടപ്പെടുന്നരണ്ട് കഥാപാത്രങ്ങളെപ്പറ്റി അവര്‍ പറഞ്ഞുതുടങ്ങിയത്. കേള്‍വിക്കാരിലാരുടേയോ സംശയങ്ങള്‍ക്ക് സംശയങ്ങള്‍ക്ക് മറുപടിയെന്നപോലെയായിരുന്നു അത്.

കുരുക്ഷേത്രയുദ്ധം നടക്കുന്ന കാലം. അംഗബലം തീരെ കുറഞ്ഞ പാണ്ഡവപക്ഷത്തിനു ശക്തി നല്‍കുവാനായി , വിരാടന്റെപുത്രിയും അര്‍ജ്ജുനപുത്രനും തമ്മിലുള്ള വിവാഹമുറപ്പിച്ചു. അഭിമന്യു, അച്ഛന്റെയും അമ്മാമ്മനായ ശ്രീകൃഷ്ണന്റേയും ശിക്ഷണത്തില്‍കേമനായി വളര്‍ന്നു. ഗര്‍ഭത്തിലിരിക്കേ, മാതാവിന്റേയും പിതാവായ അര്‍ജ്ജുനന്റേയും പാതിയില്‍ നിര്‍ത്തിയ ചക്രവ്യൂഹസംഭാഷണങ്ങള്‍ ശ്രവിച്ചിരുന്നു. വില്ലാളിവീരനായി വളര്‍ന്ന അഭിമന്യു യുദ്ധത്തില്‍ പങ്കെടുക്കുവാന്‍ തീരുമാനിച്ചു. കുരുക്ഷേത്രയുദ്ധത്തിന്റെ പതിനാറാംദിവസം ആയിരുന്നു അത്. പാണ്ഡവരെ കുടുക്കാന്‍ കൌരവര്‍ ചക്രവ്യൂഹം ഒരുക്കിയ ദിവസം!


ജയദ്രഥന്റെ വക്രബുദ്ധിയില്‍പാണ്ഡവര്‍ വഴിമാറി സഞ്ചരിച്ചു. മുന്നോട്ടു നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന അഭിമന്യുവിനെ അവര്‍ ചക്രവ്യൂഹത്തിനുള്ളിലാക്കി.പണ്ട് അമ്മയുടെ ഗര്‍ഭത്തിലിരിക്കുമ്പോള്‍ ചക്രവ്യൂഹത്തില്‍ കയറുന്നതു മാത്രമേ ഗ്രഹിച്ചിരുന്നുള്ളൂ, അതിനുള്ളില്‍ നിന്നുംപുറത്തുകടക്കുന്നതെങ്ങനെ എന്നറിയില്ലായിരുന്നു.

എങ്കിലും, അനുഭവസ്ഥരായ യോദ്ധാക്കള്‍ അഭിമന്യുവിന്റെ ചുവടുകളില്‍ തോല്‍ക്കാന്‍ തുടങ്ങി. ഇതു മനസ്സിലാക്കിയകൌരവര്‍ ഒറ്റക്കെട്ടായി വന്നു ആ പതിനാറുകരനെതിരെ യുദ്ധം ചെയ്തു.തോല്‍ക്കാന്‍ മനസ്സില്ലാതെ, ആയുധം കൈവിട്ടെങ്കിലും രഥചക്രം ഊരിയെടുത്ത്അവസാന നിമിഷം വരെ പോരാടി ആ കൊച്ചുകുട്ടി. ഒടുവില്‍ ദേഹമാസകലം മുറിവേറ്റ് പിടഞ്ഞ് മരിച്ചു അഭിമന്യു.

അവര്‍ പറഞ്ഞു നിര്‍ത്തിയതും എന്നില്‍ നിന്നും ഒരു നെടുവീര്‍പ്പുയര്‍ന്നു.അവരുടെ മുഖഭാവത്തില്‍ നിന്നും കേട്ടതിനേക്കാള്‍ ഒരുപാട് ഞാന്‍ മനസ്സിലാക്കി.

പിന്നെയവര്‍ എല്ലാരോടുമായി പറഞ്ഞു “ ഇന്നത്തെ കുട്ട്യോള്‍ക്കൊന്നും ഇതൊന്നും മനസ്സിലാവില്ല. യുദ്ധം നല്ലതിനല്ല. എങ്കിലും, വെറും പതിനാറുവയസ്സുമാത്രമുള്ള അഭിമന്യുവിന്റെ അര്‍പ്പണഭോധവും ധൈര്യവും ഇന്ന് കാണാന്‍ കഴിയില്ല”.

ആ പറഞ്ഞത് അക്ഷരം പ്രതി ശരിയാണെന്നെനിക്കും തോന്നി.

വീണ്ടും അവര്‍ വാചാലയായി.

ഊര്‍മ്മിളയെന്നുമൊരു ദു:ഖപുത്രിയായിരുന്നു. വനവാസത്തിനൊരുങ്ങുന്ന രാമലക്ഷ്മണന്മാരുടെയൊപ്പം സീതയും ഇറങ്ങിയപ്പോള്‍ അമ്മമാരേയും, വീടും ഒക്കെനോക്കാനായി ഊര്‍മ്മിള സ്വന്തം ജീവിതം ബലികഴിച്ചു. പതിന്നാലുവര്‍ഷങ്ങള്‍ അന്തപ്പുരത്തിലെ നെടുവീര്‍പ്പുകളില്‍ അവരുടെ സ്വപ്നങ്ങള്‍ മയങ്ങി.

ഊര്‍മ്മിളയെപ്പറ്റി അവര്‍ പറഞ്ഞതൊക്കെയും തെല്ലൊരു സങ്കടത്തോടെയാണ് ഞാന്‍ കേട്ടത്. ഭാര്യാഭര്‍തൃബന്ധത്തിന്റെ മഹത്വം എന്താണെന്നു മനസ്സിലാക്കാന്‍ ആ ഒരൊറ്റ കഥാപാത്രം മതിയെന്നു തോന്നി.

അവിടെ നിന്നും വീട്ടിലേയ്ക്ക് പോകുമ്പോള്‍ എന്റെ മനസ്സു മുഴുവന്‍ ആ രണ്ട് കഥാപാത്രങ്ങളായിരുന്നു. ഇന്നത്തെ ലോകത്തെപ്പറ്റി വെറുതെ ഒന്നു ചിന്തിച്ചു. ഒരുപാട് സത്യങ്ങളുറങ്ങുന്ന ഇതിഹാസങ്ങള്‍ക്ക് മനുഷ്യജീവിതത്തിന് പല മൂല്ല്യങ്ങളും നല്‍കാനുള്ള ശേഷിയുണ്ടെന്നെനിക്കു മനസ്സിലായി.

വീട്ടിലെത്തിയതും കേട്ടതത്രയും, ഞാനെന്റെ മനസ്സിലുറപ്പിച്ചു